'In de strijd tegen kanker zijn we allen gelijk'

‘Veertien jaar geleden werd ik zelf door kanker getroffen. Ik had toen het gevoel dat ik er alleen voor stond. Dat ik het allemaal in mijn eentje moest verwerken. Aan medische zorgen geen gebrek, maar er was niemand in mijn omgeving bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. In onze gemeenschap is kanker immers nog steeds taboe, vooral dan bij de oudere generatie. Ze nemen het woord niet in de mond, laat staan dat ze erover praten. Patiënten durven niet toegeven dat ze kanker hebben en weten vaak niet goed wat de ziekte inhoudt. Ze zijn de taal niet machtig en laten alles gewoon op hen afkomen. Wat ik toen als patiënt tekortkwam, geef ik vandaag als zorgvrijwilliger terug. Ik bied een luisterend oor aan mensen met een migratieachtergrond en verwijs hen door naar de juiste instanties. Ook het verplegend personeel help ik graag verder. Bij hen merk ik vaak schroom om patiënten met een migratieachtergrond te benaderen. Ze denken soms dat we er niet over mogen praten omwille van onze godsdienst. Terwijl dat er niets mee te maken heeft. Praten is net ontzettend belangrijk. Het lucht op en het zorgt voor wederzijds begrip. In de strijd tegen kanker zijn we immers allemaal gelijk, zonder onderscheid tussen afkomst of geloof.'

• Net als Zohra zorgvrijwilliger worden voor mensen met een migratieachtergrond? Meld je nu aan als kandidaat!