24 sep 2023

‘Meedoen aan het Plantjesweekend is een eerbetoon aan papa’

Met haar 22 lentes is Sarah uit Zingem een van de jongste trekkers van onze plantjesteams. Er dragen wel meer jongeren hun steentje bij aan het Plantjesweekend door mee azalea’s aan de man te brengen, maar zelf een team op poten zetten en de hele plantjesverkoop coördineren, dat doen er haar niet veel na. ‘Toen ik de oproep zag in het gemeenteblad van Zingem, voelde ik me onmiddellijk aangesproken. Er was blijkbaar nog geen plantjesteam in Zingem, daar wilde ik graag verandering in brengen. Ik doe mee voor mijn papa en alle andere mensen die kanker hebben gehad of eraan overleden zijn. Ik heb van kortbij meegemaakt wat het is.’

‘Papa was maar 54 toen hij vorig jaar overleed. Een heel zeldzame sinus- en neusholtekanker. “Pure pech”, zei de dokter. Men staat nog niet zo ver met de behandelmogelijkheden. En toen de diagnose viel, was de kanker ook al uitgezaaid. Toen duidelijk werd wat er aan de hand was, heeft hij dat lang voor iedereen verzwegen. Enkel mama wist aanvankelijk waarom hij iedere keer weer naar het ziekenhuis moest. Wij zijn een boerenfamilie en hij vond het belangrijk dat de boerderij kon blijven verder draaien. Hij wilde dat mijn broers en ik gewoon naar ons werk gingen en dat we ons niet te veel zorgen maakten. Over emoties werd niet zoveel gesproken thuis. Genegenheid werd op andere manieren getoond.

Warm nest

Toch heb ik het geluk gehad op te groeien in een heel warm nest. Papa stond altijd voor iedereen klaar, zeker voor zijn kinderen. We hingen heel hard aan elkaar. Papa was een lieve en zorgzame man die voor veel mensen een houvast betekende. Hij was heel gekend in de omgeving en graag gezien in de boerenstiel. Als melkcontroleur kwam hij bij veel boeren over de vloer. “Nico heeft altijd een lach op zijn gezicht”, zei iedereen.

Toen papa ziek was, vertelde mama ons na verloop van tijd wel tussen de regels dat hij kanker had. Zelf vond hij het moeilijk om over te praten. Het deed hem pijn dat wij de taken op de boerderij moesten overnemen en hij alleen maar kon toekijken van achter het raam. Hij moest dingen uit handen geven. Niet makkelijk, want zijn koeien waren zijn kinderen. “De rustigste koeien uit de weide omtrek, omdat Nico zo geduldig is”, volgens de andere boeren. Maar ook toen hij niet meer kon werken, kon hij niet over zijn ziekte praten met zijn kinderen. Pas de laatste 14 dagen, toen papa moest worden opgenomen en hij niet meer terug naar huis kon komen, werd duidelijk dat hij niet meer beter zou worden. Al werd het nog steeds niet met zoveel woorden gezegd. Zo wilde papa ook niet verhuizen naar de palliatieve afdeling, maar bleef hij liever op de oncologie liggen.

Afscheid nemen

Ik werk naast de boerderij in een woonzorgcentrum en ging zo vaak ik kon na mijn werk bij hem langs. Toen werden er wel dingen uitgesproken. Mama bleef die twee weken mee in het ziekenhuis overnachten, terwijl de rest van de familie de boerderij draaiende hield. Papa heeft veel vrienden gevraagd om nog een laatste keer langs te komen. Met mijn mama heeft hij zijn begrafenis geregeld. Hij vroeg ons ook of we hem niet zouden vergeten. Zo was hij toch bezig met zijn afscheid, terwijl hij het tegelijkertijd niet kon aanvaarden. Het was heel dubbel. Ook ik bleef tegen beter weten in tot op het laatste moment denken dat hij misschien nog beter zou worden, ook al was hij bijna onherkenbaar geworden. Zulke dingen zijn moeilijk te vatten.

Toen ze me opbelden op mijn werk en zeiden dat ik beter naar het ziekenhuis kon gaan, wist ik dat het moment was aangebroken. Toch voelde het nog als een schok toen hij zijn laatste adem uitblies, terwijl we met het hele gezin samen bij hem waren. Het is moeilijk te omschrijven wat er dan door je heen gaat.

Uitlaatklep

Mama en een van mijn broers runnen nu voltijds de boerderij, zelf help ik regelmatig na mijn werk. Maar het is soms vreemd om het zonder hem te doen. Het is ook allemaal nog niet zo lang geleden. Ik heb de behoefte om veel te praten over wat er gebeurd is, dat help mij om ermee om te gaan. Door over papa te praten, hoop ik dat hij voor altijd bij ons kan blijven. Maar ik merk dat ik ook een uitlaatklep nodig heb.

Toen ik de oproep zag in het gemeenteblad van Kruisem voor het Plantjesweekend, wilde ik meteen meedoen. Ik kende de actie al, we kochten de laatste jaren altijd een plantje. Ik voelde dat het een goede manier zou zijn om papa te eren. Daarom noemden we onszelf “Team Nico”. Maar we doen het ook voor andere mensen met kanker, genezen of overleden. Iedereen krijgt ermee te maken in zijn omgeving.

Ik trommelde enkele mensen op om te helpen: mijn mama en een paar andere familieleden en kennissen. We pakten het meteen groots aan: we leverden in grote aantallen aan de woonzorgcentra waar we werken en verder trokken we de straat op om deur-aan-deur te gaan verkopen. We kregen veel warme reacties toen we ons verhaal vertelden, en mensen deelden ook hun kankerverhaal met ons. Ik werd zelfs geïnterviewd op de radio! Tussendoor moesten we ook nog even onze koeien gaan vangen omdat ze waren uitgebroken … Nadat dat onder controle was, gingen we nog aan een supermarkt en aan de kerk staan om van de laatste plantjes af te geraken. Zo verkochten we er in totaal bijna 1.000. Niet slecht voor een eerste keer, toch?! Als papa ons had bezig gezien, had hij gezegd dat we goed gek waren! Maar hij was ook wel trots geweest.

Of we volgend jaar opnieuw gaan meedoen? Dat sluit ik zeker niet uit! Ik zou er dan wel vroeger aan beginnen en nog meer vrijwilligers zoeken zodat we misschien de kaap van 1.000 plantjes kunnen overschrijden. Nu hebben we vrij laat beslist om deel te nemen. Maar sinds de dood van mijn papa kijken we niet meer te ver in de toekomst. We zullen wel zien!’

Bedankt Sarah, Ria, Lieselotte, Trees, Paula, Veronique, Caroline en iedereen die een plantje kocht in Kruisem!