Delen
Voor het promotiemateriaal van het Plantjesweekend hebben we er zoals elk jaar voor gekozen om niet met acteurs te werken maar spelen echte vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten voor de actie de hoofdrol.
Benieuwd hoe het eraan toeging achter de schermen? Maak kennis met Elke (52) uit Tervuren!
’Het is nu vijftien jaar geleden dat ik borstkanker kreeg, maar het houdt me tot op de dag van vandaag toch nog steeds bezig. De oncoloog heeft me nooit genezen verklaard en heeft verteld dat ik altijd risicopatiënt zal blijven, maar zelf heb ik het na vijf jaar proberen af te sluiten. Ik ga wel nog jaarlijks op controle. En dit jaar moet mijn borstprothese vervangen worden, zo word je daar toch opnieuw aan herinnerd.
Ik heb altijd geprobeerd om mijn ervaring om te buigen in iets positiefs. Ik heb tijdens mijn ziekte veel steun gekregen van mijn omgeving, ook van mensen die ik niet zo goed kende, en wilde daarna iets kunnen terugdoen voor andere mensen met kanker. Want er zijn er enorm veel.
Geen taboe
Op mijn werk werd er destijds slecht gereageerd op mijn ziekte. Er mocht niet over gepraat worden. Ik werk met mensen met een verstandelijke beperking en wilde hen juist kunnen uitleggen wat er aan de hand was – op hun maat. Maar dat vond men geen goed idee. Sommige collega’s vonden het zelf ook te confronterend. Ik wilde het echter niet doodzwijgen en na een tijdje ben ik van werk veranderd. Ondertussen is het al iets bespreekbaarder geworden in de maatschappij. Zelf heb ik nooit een taboe willen maken van mijn ziekte en wilde er met de nodige humor mee omgaan.
Mijn kinderen waren 4, 8 en 10 toen ik kanker kreeg. Mijn pruik lag in de verkleedkoffer maar dat vond mijn dochter toch niet kunnen. Ik weet dat het voor hen ook zwaar was. Ze gingen er allemaal op een verschillende manier mee om: de jongste besefte het nog niet goed, de middelste week niet van mijn zijde en de oudste zocht troost bij oma en vluchtte in activiteiten met vrienden. Mijn man wilde hen zoveel mogelijk sparen. Het was voor hem ook een zware periode.
Maar het heeft ook al voor veel toffe momenten gezorgd: zo heb ik bijvoorbeeld in mijn gemeente vijf jaar geleden een ‘tettenclub’ opgericht, een informele lotgenotengroep voor vrouwen met borstkanker. We steunen elkaar wanneer het moeilijk is, maar delen ook leuke momenten samen. Door kanker heb ik eigenlijk veel nieuwe contacten gelegd en mensen beter leren kennen.
Mensen met kanker steunen
In de periode dat ik ziek was, stuurde ik regelmatig een nieuwsbrief uit naar mensen uit mijn omgeving. Aanvankelijk was die bedoeld om familie, vrienden, de ouders en leerkrachten van de school van mijn kinderen op de hoogte te houden van mijn toestand. Maar al snel werd hij naar meer en meer mensen doorgestuurd. Nog altijd krijg ik soms de vraag van mensen of ze die oude nieuwsbrieven mogen doorsturen naar andere kankerpatiënten die net hun diagnose kregen. Blijkbaar kunnen veel mensen zich daaraan optrekken. Ik ben blij dat ik op die manier iets voor anderen kan betekenen.
Ik doe graag mee met initiatieven die kankerpatiënten ondersteunen. Met mijn loopclub nam ik deel aan de 100km-run voor Kom op tegen Kanker en sinds een jaar of vijf verkoop ik mee plantjes voor het Plantjesweekend. Ik ben de sidekick van teamverantwoordelijke Kristine, die al langer de plantjesverkoop in Tervuren coördineert. Op een gegeven moment had ze extra hulp nodig en nu organiseren we het samen! We hebben een groot team van vrijwilligers die ons helpen en we verkopen op verschillende locaties. Dat is altijd een gezellige gebeurtenis.
Fotomodel voor een dag
Toen ik werd gevraagd om te figureren voor de affiches van het Plantjesweekend, dacht ik eerst dat het om een vergissing ging. Ik, gefotografeerd door een professionele fotograaf?! Voor een campagne die te zien is in heel Vlaanderen?
Nadat ik van de schok bekomen was, zegde ik toch toe. Het feit dat men graag ‘echte mensen’ wil tonen, trok me over de streep. Dat... en een beetje overtuigingskracht van mijn teamgenoot en van de coördinator van Kom op tegen Kanker!
Bij de fotoshoot kwam meer kijken dan ik dacht. Ik stel de vrouw voor die zich ‘helemaal laat gaan’ tijdens het Plantjesweekend met een massa plantjes. Maar het bleek niet écht mogelijk om zoveel plantjes tegelijk te dragen … Ze werden dus in een mooie compositie op een plateau geschikt en onder het beeld zat iemand verstopt die deze mee hielp te dragen. Ik moest nét op een plek staan waar de ondergrond ongelijk was, omdat de fotograaf de achtergrond daar het mooist vond. Een houten blokje onder mijn rechtervoet moest hulp bieden. En bij dat alles moest ik mijn gezicht ook nog in de plooi houden! Twee en een half uur later stond het erop … ’s Avonds had ik stijve spieren! Maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt, het was een toffe ervaring. Het was koud die dag, maar ik werd goed omkaderd en er heerste een warme sfeer.
En nu duimen we voor een bloeiende plantjesverkoop!’
Op de andere affiche prijkt Christoph uit Lochristi. Hij is niet alleen al jaar en dag onze trouwe plantjesleverancier waarbij hij telkens weer het onmogelijke mogelijk maakt; hij heeft daarnaast ook nog eens zijn eigen plantjesteam.
Bedankt, Elke en Christoph!
Thema's:
Het Plantjesweekend
