'Ik besef hoeveel geluk ik heb'

Een lach op het gezicht toveren van kinderen met kanker, daar zorgt Nicole Schepers mee voor op de afdeling kinderoncologie in het UZA. Geregeld brengt ze de kinderen er een bezoekje als zorgvrijwilliger.

‘Toen ik mijn dochter vertelde dat ik zorgvrijwilliger zou worden bij kinderen met kanker, had ik tranen in mijn ogen. Na de opleiding van Kom op tegen Kanker had ik gezegd dat ik het liefst met jongeren zou werken, omdat ik altijd heb lesgegeven in het middelbaar. Maar het UZA zocht mensen om een zorgvrijwilligersproject te starten op kinderoncologie. Ik heb toch ja gezegd. Gelukkig, want het klikte meteen. Nu zijn we zes jaar verder en is er een heel team van vrijwilligers. Wat we doen hangt van veel dingen af. Welke kinderen zijn er? Hoe oud? Hoe ziek? Tekenen, voorlezen, koken, wandelen, babbelen, spelletjes spelen, een voetmassage geven: ik weet het nooit op voorhand. Die kinderen realiseren zich amper wat hun overkomt, maar ze zijn zo spontaan, en blij dat ze naast hun ouders eens iemand zien die tijd voor hen kan maken. Natuurlijk is het soms zwaar. Een kind moeten afgeven: dat is het ergste wat er is. Ik besef hoeveel geluk ik heb met mijn kinderen en kleinkinderen. Maar meestal loopt het goed af. Als je zo’n kind terugziet als het op controle komt: dat raakt je. En dan ben ik blij dat ik daar iets – hoe klein ook – aan bijgedragen heb.’

• Wil je ook aan de slag als zorgvrijwilliger?